Het ontstaan van dit blog heeft te maken met een café en met geschiedenis. Ik zat in het café met een collega die ik al jaren kende en waardeerde en hij vertelde mij over een cliënt die ik ook al meer dan 15 jaar kende en dat deze ooit betrokken geweest was bij de grote opstand in het Huis van Bewaring te Groningen, in 1972. In dat Huis van Bewaring had ik gewerkt en ik had dat verhaal vaak gehoord, niet wetende dat het om een mij bekende cliënt ging. Mijn collega vertelde, dat deze man ooit op het dak van het Huis van Bewaring met dakpannen had staan gooien en dat hij daar nog een artikel van had uit het Dagblad van het Noorden. De volgende keer dat we elkaar spraken nam hij dat mee.  We vertelden elkaar nog meer mooie verhalen en bedachten dat het eigenlijk jammer was dat die allemaal vergeten zouden worden, net als al die organisaties die inmiddels gefuseerd zijn en waar nu niemand meer iets van weet. Een plan was geboren. Wat als we die verhalen weer uit het stof zouden trekken? Dat zou veel leuks op kunnen leveren. Een boek leek te hoog gegrepen, te bewerkelijk en eigenlijk ook te ouderwets.

Dus we begonnen in 2013 een blog, met de genoemde collega Martinus Stollenga,  Jos Oudebos als ervaringsdeskundige en Petra Jonkman als de vrouw van de interviews, de mooie observaties, en van de naam Noorderzucht. We werkten toen allemaal nog bij de verslavingszorg, in verschillende banen.

Zoals gezegd was onze bedoeling verhalen uit de verslavingszorg die eigenlijk te mooi zijn om te vergeten, te vertellen. Dat lukte best een tijd en toen, in 2014, niet meer zo goed. Ik mocht de naam meenemen naar mijn site en dat heb ik gedaan. In april 2015 ging www.noorderzucht.nl van start.

Verhalen over verslaving en bemoeizorg, meestal uit het noorden want daar werk ik. Maar soms is de actualiteit te interessant om te laten liggen. Dus dan reis ik even uit zeg maar. Dat kan best, in een blog waarin eigenzinnigheid en risico’s nemen constant een factor zijn.

En over @mrsAlgera? Dit schreef Petra Jonkman ooit op onze blog. En ik ben er trots op. ‘Als je haar ziet, zou je niet zeggen dat Froukje al sinds mensenheugenis in het straathoekwerk en de verslavingszorg werkt. Eerst in Leeuwarden en later in Groningen en Assen, in de uitvoering en als leidinggevende.  Ze komt bij de klanten thuis, kent hun geschiedenis en hun familieleden (en ze kent de dealer meestal ook). Gelukkig is ze nauwelijks bang te krijgen en bekijkt ze de wereld vanuit een totaal eigen perspectief waarin niets raar is en elk gedrag een reden heeft. Daarnaast weet ze ook kleine successen op waarde te schatten. Haar werk levert haar veel bijzondere anekdotes op. Ze houdt van mooie quotes, sterke verhalen en veelzeggende beelden.’