Van de afdeling Zorgcontrol (willekeurige GGZ instelling in Nederland na 2013).Zodra de cliënt in detentie zit moet zijn of haar DBC worden beëindigd! Het is niet toegestaan om een DBC open te laten staan terwijl de cliënt in detentie verblijft, ook niet als er gedurende de detentieperiode niet op de DBC wordt geregistreerd.
Wanneer de cliënt in detentie of voorlopige hechtenis zit, wordt zijn/haar zorgverzekering opgeschort. Als de DBC doorloopt in een periode dat de zorgverzekering is opgeschort, wordt deze DBC in zijn geheel niet vergoed door de zorgverzekeraar. Het is daarom erg belangrijk om in zo’n geval de DBC tijdig te beëindigen.
Na vrijlating dient de cliënt een einde-detentieverklaring in te dienen bij de zorgverzekeraar. Wanneer vervolgens weer aan alle DBC-eisen is voldaan, kan er weer een DBC worden geopend.
Bovenstaande geldt niet wanneer er sprake is van inverzekeringstelling. In zo’n geval wordt de zorgverzekering niet opgeschort en mag de DBC wel worden voortgezet”.

Dat zijn veel woorden, maar wat betekenen die precies?

Neem cliënt Piebe. Hij is 43 jaar, gebruikt al een jaar of 25 harddrugs en is ook sinds 20 jaar in behandeling bij een instelling voor verslavingszorg, laten we zeggen VNN. Hij pleegt al jaren meest kleine delicten om zijn inkomen van de sociale dienst aan te vullen. Een beetje cocaïneverslaving zit toch gauw op € 20,– per dag dus reken maar uit wat dat in een maand is. Dat red je niet met je vaste lasten ernaast.
Piebe zit gemiddeld ieder jaar wel een keer of 3 kort vast. Taakstraf niet goed volbracht, dus de resterende 37 dagen zitten, een oude straf die nog niet uitgezeten was van 60 dagen, en een keer op heterdaad opgepakt voor een inbraak en toen ook blijven zitten tot de rechter uitspraak deed, nog eens 3 maanden.
Bekijk nu de bovenstaande mededeling nog eens. Piebe wordt dus iedere keer dat hij de gevangenis in gaat, meteen afgesloten als cliënt bij de VNN, of bij de GGZ, of waar hij dan ook maar in een DBC behandeling is. Want detentie betekent geen zorgverzekering, geen zorgverzekering betekent dat de instelling haar kosten niet kan declareren bij de zorgverzekeraar en dat betekent vervolgens dat de cliënt niet geholpen kan worden. Dus liever 3 keer opnieuw beginnen en cashen, dan de zaak door laten lopen en het nakijken hebben als organisatie, dan ga je zeker failliet.

Na detentie moet Piebe zelf zorgen dat zijn zorgverzekering weer gaat lopen. Zijn hulpverlener en hij moeten hem dan weer ‘DBC waardig’ zien te krijgen. Dat gaat als volgt.

• De hulpverlener moet bij het einde van iedere behandeling, in dit geval dus 3 keer in 1 jaar, een brief naar de huisarts sturen om te melden dat de behandeling van Piebe is afgelopen en rapporteren hoe die verlopen is.
• Als Piebe zich na detentie weer meldt voor een vervolgbehandeling moet zijn huisarts hem middels een brief verwijzen naar de VNN (ja, iedere keer weer inderdaad, dus ook 3 keer, voor bijvoorbeeld opname in een kliniek is nog een aparte verwijsbrief nodig van de huisarts)
• Piebe moet, als hij zijn verwijsbrief heeft, ingepland worden voor een nieuwe intake, deze intake neemt ongeveer een uur tijd in beslag. Ook al kent men Piebe nog zo goed en is zijn problematiek al jaren duidelijk en niet veranderd, de zorgverzekeraar eist iedere keer weer de volledige intake. Ook hier dus maal 3 in het geval van Piebe.
• De intaker moet de intake uitwerken tot een verslag en dit bespreken in het Multi Disciplinair Overleg (MDO) waar de hoofdbehandelaren een diagnose stellen en vervolgens besluiten, welke behandeling Piebe moet krijgen. Die is al jaren hetzelfde waarschijnlijk.

Dit soort bureaucratie en, voor de hulpverlening aan de cliënt, overbodig geregel en gepraat drijft iedereen tot waanzin; niet alleen Piebe, die gewoon zijn hulpaanbod voortgezet wil hebben, maar ook de huisarts die maar brieven moet blijven schrijven en de intaker die weer het hele verhaal met Piebe moet doornemen maar de antwoorden inmiddels kan dromen. Nog daargelaten dat een vergadering met veel deelnemers zich 3 keer moet buigen over weer een intake van Piebe en er daarnaast ook nog zeker eens per jaar een schriftelijke evaluatie van de behandeling geëist wordt door de zorgverzekeraar.
En dit alles, dat mag duidelijk zijn, voegt nog niets toe aan de zorg aan Piebe zelf. Die moet het, na alle papierhandel doen met hulpverleners die zo’n hoge werkdruk hebben door dit alles, dat hij blij mag zijn als hij een uurtje per 2 weken gezien kan worden.

DBC’s waren ooit bedoeld om 1 behandeling, met alle verrichtingen daarin, makkelijker en duidelijker te kunnen declareren bij de zorgverzekeraars. Want vroeger was dat blijkbaar een puinhoop met al die aparte verrichtingen die allemaal apart gedeclareerd konden worden. Het was een systeem wat fraude bevorderde. En met een DBC zou de marktwerking in de zorg veel makkelijker worden.
Maar we schieten er niet zoveel mee op. Want goedkoper wordt het er zo echt niet van en weet u nog van oorsmeergate?

Naschrift 2019: inmiddels moet ik constateren dat we hier met zijn allen totaal aan gewend zijn in de zorg en dat niemand zich er meer druk over maakt. We hebben ermee te dealen dus doen we dat. Het laat niet na dat het gekkenwerk blijft. De zorg lijkt alleen maar duurder te worden… De marktwerking is faliekant mislukt.